"50 twarzy Greya" - przybyłam, zobaczyłam i... przeżyłam!

No i wcale nie żałuję! Wybaczcie mi dzisiejszy niekosmetyczny post, ale jestem świeżo po sesji i nie zdążyłam nic jeszcze nowego przygotować, a w dodatku dzisiaj moja mama miała operację i totalnie przez cały dzień nie miałam głowy do zdjęć i innych blogowych czynności, stąd podjęłam lżejszy filmowy temat ;). A że byłam w kinie wczoraj, to postanowiłam, że z braku innego posta na dziś napiszę Wam na świeżo o moich wrażeniach po filmie. Zapraszam! :)

Na wstępie przyznaję się bez bicia, że przeczytałam wszystkie tomy tej pseudoerotycznej trylogii. Nie wiem właściwie czemu je przeczytałam, bo jakość literacka tego dzieła jest porównywalna do poziomu artykułów w Fakcie (i nie wiem czy to kwestia polskiego przekładu czy marnej jakości oryginału). Ja po prostu tak mam, że jak zacznę coś czytać to muszę skończyć (z Anną Kareniną użerałam się 3 miesiące...).

Przeczytałam i zapomniałam. Do czasu pierwszych wieści o tym, że ma powstać film. Cały szum uczyniony wokół niego sprawił, że ciekawość zwyciężyła i dwa dni po premierze, czyli wczoraj, wybrałam się do kina. Muszę tutaj napomknąć o całkiem zabawnym fakcie - byłam na tym filmie z mamą, a początkowo i tata miał z nami iść - jakoś tak się ucieszyłam gdy zrezygnował hue hue :D.

Muszę przyznać, że naprawdę nie było to najgorsze dzieło srebrnego ekranu jakie dane mi było oglądać. Ba! Mogę wręcz napisać, że film całkiem mi się podobał. Przede wszystkim - jest znacznie lepszy niż można było się spodziewać po przeczytaniu książki - bije ją na głowę. Seksualność ukazana w nim jest przedstawiona smacznie - nie ma w niej książkowej wulgarności i dosłowności, choć pokazane jest sporo. Nie przyćmiewa ona jednak samej fabuły, której wyciągnięto z książki na tyle, aby stworzyć w miarę spójną historię na ekranie.

Moim zdaniem w filmie znacznie lepiej wypada Dakota Johnson jako Ana, choć mam wrażenie, że w każdej scenie ma zapalenie spojówek/jest zapłakana/spaliła kilo trawy ;). Mała dygresja - nie miałam pojęcia, że ona jest córką Melanie Griffith! Jamie Dornan jako Grey nie jest tajemniczy, a raczej... drewniany... Totalnie mi nie pasuje do roli przez swoją dość "ciapowatą" fizjonomię. Oczywiście jest to moje osobiste zdanie. Moim Greyem byłby Ian Somerhalder ❤.

Przez mniej więcej pierwszą połowę filmu jest naprawdę całkiem zabawnie! Głównie dzięki lekko odgrywanej przez Johnson roli dość niezdarnej Any. W drugiej części filmu robi się bardziej mrocznie, a pod koniec wręcz poruszająco. Ostatnie 10 minut należy zdecydowanie do Dakoty. 

Nie chcę zdradzać Wam tu oczywiście szczegółów, jeżeli macie zamiar się wybrać na film, więc wspomnę jeszcze tylko o jednym aspekcie, a mianowicie - muzyce, która moim zdaniem "robi" cały film w co najmniej 50% (kolejne 45% to Dakota w roli Any, a resztą obdaruję Dornana, choć nie wiem czy to nie zbytek łaski ;)). Moim faworytem jest utwór Earned It The Weeknd.

Ciekawa jestem jakie są Wasze odczucia co do filmu o ile go widziałyście lub czy macie zamiar się wybrać? Dajcie znać!

Jeżeli chciałybyście zobaczyć na blogu więcej tematyki filmowej (np. zestawienia moich ulubionych filmów) albo książkowej (ulubieni autorzy, ostatnio przeczytane książki) to również dajcie koniecznie znać w komentarzach - bardzo chętnie poszerzę horyzonty bloga o te zagadnienia :). Buziam i zabieram się do pracy nad przyszłymi postami ;).